For the latest short jokes from Shmoozel click here
Shmoozel's Journal Article - CGI Florida 5774
They call me Shmoozel, and I’m
sure many of you are wondering how I got my name. Well it all started back in
1824 when my great grandfather asked a chicken “why did you cross the road?”
and the chicken responded “who says I crossed the road, maybe the road crossed
me?” it was at that moment that Shmoozel was created.
Shmoozel is not only another word
or name; it defines the entertainment and enjoyment in life which we all seek.
When seeking this we often resort to different methods of Shmoozeling.
The first is by having people race
each other on a platform while a Shmoozel wears funny clothing and dances to a
sneezing type of Hachoo Hachoo Hachoo Tzigezunt song.
The second method is by all
Shmoozelers taking flashlights and looking for stuff or staff around camp.
The third method is by learning
new songs that are printed on a 4X6 colored surface, and singing them until we
know them well enough to teach them to our children and grandchildren for
generations to come.
The fourth method is by watching
someone act crazy, be it a black janitor, Arab, Shmaryonke/scavenger dude, or
just someone who is looking for the Kosel, we always know we can rely on him to
satisfy our Shmoozel needs.
All these methods could not have
been done without you laughing. The Committee for the furtherance of Shmoozelification
would also like to thank former NAD Ziggy for being the partner in Shmaryonke
crime. But the real thank you goes to the Rebbe, just ask Nissi.
I know some of you can’t believe
that you are going back to school and you won’t hear Menachem screaming or
campers dreaming or staff are cleaning or AC’s freezing, I’m gonna lose my mind,
and you think that all of your Shmoozel is gone forever, but do not fear, we
have invented a way for you to enjoy much more Shmoozelism on a special website
which was free because I be proud to be a Jew, they won’t make fun of you,
called NightActivity.blogspot.com which will lead you to ComedySongs.blogspot.com where you can learn the tunes of all the Shmoozel songs, and hear more Shmoozel
stories and have a Shmoozel time.
Many of you I am sure still have
question which need answering, like “what is Shmoozel’s real voice?” or “which
bunk won the string hunt?” or “why did the chicken cross the road?” or “where
does Ibivigidihivizichitiyikichiliminisieipifitzikirishisitisi come from?”
which only a Shmoozelrific person can answer, therefore feel free to dial a
Shmoozel at 347-931-8455 or email shmulabula @ gmail.com
where a Shmoozel representative will be waiting to answer all your questions.
Bottom line, I had a great summer
and you all made me laugh more than I made you, so thank you very much and
please remember that your Mitzvah will bring Moshiach now!
Your crazy wacky blown totally normal
night activity director,
Shmoozel Leemanov
P.S. Please don’t put what I am
about to write in the journal, I am only writing this for the editor of the
journal which I believe is Leibelovitch, please don’t tell the campers that my
real name is Shmuli Zalmanov and that Shmoozel Leemanov is really just a way of
mixing up my real name, because then they will know the secret and their brain
might explode. This is not a joke.
P.S.S. It is actually a big joke.
What did you expect from a night activity director?
P.S.S.S.S. Have a Shmoozeldiker
year!
My Funny Button
It's Adar time, it's time to be funny. Unfortunately I left my funny button at home. In case you are wondering (and even if you are not) my funny button is a button that is pressed and poooooff I become funny. I had this button since i was a little boy. My mother always said "you will be a big comedian", but maybe she was just joking in order so that if I become a comedian she can say "he takes after me because I once said a joke to him"!
What was I saying? Oh, right my funny button was always with me, especially when I was in camp, because that is the time where you get to be funny. I never was funny by making trouble Chas Vesholom. It was by making funny voices and faces and entertaining people. So anyway I thought I lost my button and I was looking all over for it. I even asked Google "what should I do if I lost my funny button" and they gave me some yelp. Not help but yelp.com. I don't know why but it didn't yelp me I mean help me.
When the month of Adar came around this year, I still could not find my funny button anywhere. Until finally one day suddenly a surprise guest came to town. I wasn't really so excited to see him, but I decided to pretend that I was. I went over to him and gave him a big hug and smile and than it happened... pooooff! I found my funny button right at that second and we laughed and talked for a long time!
The point of this story is that not everything has a point.
No that is not the point. The point is that sometimes when you are not in the mood of dancing and you start dancing anyway, your feet make your head excited and all of a sudden you are dancing with a lot of joy!
So get out there and pretend to have a good time because it is Adar and we gotta have fun.
Believe me you don't have to believe me when i say "fake it till you make it" because that is an idea which is brought down in Seforim many many years ago.
How many people did you make smile today?
How many tissues did you blow your nose with today?
Sorry for asking such personal questions but you don't have to answer anyway because i can't hear you.
But HaShem is listening to you. [lights fade out and close curtain. END OF SCENE]
2468 for the judges!
Banging a kettle
Why would someone bang a kettle? That is the question no one is asking except for you. And the answer is not at all simple.
Back in the day people used to bang kettles all the time. Although in recent years people have started banging eggs as well.
The difference between banging kettles and banging eggs is very simple. Banging kettles makes a lot of noise but doesn't make a mess. Banging eggs barely makes any noise but makes a huge mess.
So from here we see that although many people think that banging eggs and kettles is basically the same thing, it obviously is not.
Research has begun to figure out the origin and source of this concept, and it leads us to believe that back in the Shtetel people had a lot of free time on their hands, so they used to bang kettles for fun!
Banging eggs seems to come from their Goyishe neighbors who also wanted something to bang on, but they couldn't afford to bang their kettles because they spent all their money on gambling, so instead they started banging eggs, which is a real Goyishe thing.
But the idea of banging kettles is REAALLY Yiddish because it is an expression used in Yiddish.
I won't tell you what that expression is because that will give away the whole point.
The point is that you should figure it out by yourself, and if you don't you should ask someone to try to figure it out, and then when he tells you what it means you will laugh.
Or not. I don't really care because if you don't laugh you still can't do anything to me because you don't know who I am. The only clues you have is that I was in camp this past summer and I am clearly crazy. Really crazy!
Talking about crazy, someone threw a garbage can at me for no reason. That was the weirdest thing that ever happened to me in my life, and it just happened today, so that makes today a very exciting day!
Another crazy thing that happened today was that nothing really weird happened today, except the garbage can of course.
I can keep on banging kettles but I might get arrested by the HACPD, which is almost like the NYPD but for banging kettles in Yiddish.
Also I don't know what I am going to do this summer in camp because I already did every job I ever wanted to do over the last four summers, so I guess I'll just come to camp and just bang kettles a whole day. That should by only job. My job description will be the Official Kettle Banger of Camp Chayolei Hamelech 5774!!!
Golusout - Chayolei Hamelech 5773
Click Here for all 8 Golusout's written by Shmoozel Leemanov over the summer!
A Tefach Hecher Gan Israel Montreal 5772
Click here to read all 6 A Tefach Hecher's brought to you by Shmoozel Leemanov!
Yeshiva Staten Island 5769
שיעור ב' סטאטען איילינד תשס"ט – ימים הסמוכים לשבועות
ווארנונג –
אלץ איז זייער, זייער בגוזמא (אויכעט דאס).
אריינפיר
צו
דערציילן און שרייבן, איז שווער נאך אזוי פיל אומדערשרייבליכע צער און וויי, וואס
מ'האט מיר געפייניקט דא, אין די אינזל פון סטאטען. דא (אין הנ"ל) זיץ איך און
טראכט וועגן די געפלוגענדיקע יאר... אזוי פיל טייערע זיסע אינטרעסאנטע בחורים און
קינדער, מיט אומגעהויער פייקעטן, ניט צו גלויבן און לויבן...
אין
אהלי-תורה האב איך ניט געזען אזא זאך... דארט האט מען נאר געוואוסט און געווארט
פאר די אומגעהויער מאמענט – פון הפסקה! ווען מ'קען גייען אהיים – אהיים צום
קומפיוטער און צום עסן... דא איז עס פארקערט – אהיים קען מען ניט גיין... אפילו אז
מ'לעבט נאר דרייסיק מינוט פארן...
פאר
דריי וואכן ביים הפסקה מ'זיצט און ווארט, אן האבן וואס צו טאן, לענגער און שווערער
ווי מען האט געקענט ווארטן אין אהלי-תורה. דארט האבן מיר געמיינט אז צוויי שעה איז
לאנג!... א טרוים דא אין אונזער אומשטאנד, וואו ביים הפסקה האט מען ניט קיין רו, -
א הפסקה אן א הפסקה, די הארץ קלעמפט און די קאפ דרייט...
פלוצלונג,
פאלט אריין אן עצה אין קאפ, וואס קען איבערבייטן ווי איך זיץ און ווארט:
איבערטייטשן די "באבע מעשיות" פון אידיש צו איינגליש, איי! איז דאס
געווען א עצה טובה, צו זיצן שעות לאנג, זיצן און שרייבן... יעצט האט מען עפעס צו
טאן ביים הפסקה!!! פאר א גוטע טעם און ציל...
פרק א – אריינפיר
{ס'איז
זייער שווער און אומטראגלאך צו פרואווען ליינען און פארשטיין עפעס, וואס די
אומגעהויער מיעסטישער שרייבער האט ניט געוואלט אז מען זאל כאפן עס לכתחלה...
געשריבן אין סודי סודות, פון הארץ צו הארץ... ווער קען פרובירן צו דאס טאן, אבער
די באבע'ס א ווארט איז הייליק, די ריכטיגע וועג...}
אריינקומענדיק
צו א קליינע שמאלע צימער, מיט טישן און ביינק, "שיעור ג'ס קלאס". דא קען
מען זיצן רואיק און שרייבן, שא טיל, די הארץ קען פרוווען פארנאנדערנעמען די
"באבע מעשיות"...
אבער
ליידער אפאר מאל קומען אריין אין צימער, מענטשן (באמת זיינען זיי ניט קיין מענטשן)
וועלכער נעמען אוועק די רואיקייט און שטילקייט, וואס קען מען טאן... בעיקר קומט
אריין, זינגענדיק מיט זיין העסלעכער שטימע, א בחור, (וואס איך קען ניט זאגן זיין
נאמען מצד ל"ה), אסאך שכל האט ער ניט... אבער איך, די מסירות-נפש'דיקע
איבערגעגעבענע שרייבער, זיצט און שרייבט, כלומערשט ווי גארניט געשענט...
ס'איז
אפשר גערעכט און געהעריק צו דערציילן ווי מען האט דורכגעלעבט און דורכלעבן דא אין
די אינזל, ניסי-ניסים!!!!!!!
איינע
פון די גרעסטע פראבלעמען דא אין ישיבה איז די עסן... זי זעלבע עסן... יעדער טאג...
אינדערפרי האט מען ברויט מיט אייער, נאכמיטאג פאראן לאקשין מיט קעז, און ביינאכט
ס'איז דא טשיקין. וואס איז גוט איז אז מ'דארף ניט פרעגן וואס פארא עסן וועט זיין!
די
עסן איז אריינגעבראכט דא פון אנדערע עקן פון וועלט... איך מיין אז די אלע עסן-ערטער
לייגן אוועק זייערע אלע גרייזן אין א ספעציעלער חלק פון קראם – "שיקן צום
אינזל"!!!...
פונדעסוועגן,
נאכן שחרית, מנחה און שולחן ערוך (אדער מעריב), לויפן אלע גלייך צום עסן-צימער...
כאטש מ'ווייזט אז ס'איז ניט גוט, די בויך מאכט קולות וואס מען קען ניט איגנארירן!...
די ערשטע וואס אריינלייפן אין צימער, גיבן איין שמעק און שנעל לויפן אוועק – אוועק
פון די עסן און שמעק... דרייענדיק אזוי ארום, קלאפן זיי אריין אין די
איבעגעבליבענע בחורים וואס נאכאלץ ווייסן ניט אז אנשטאט לאקשין גיט מען היינט
טשאלענט... מיט בליטיקע נעזלאך און צואווייטיקטע קערפער גיין אלע, מיט צובראכענע
הענט און פיס...
יעצט
דארף מען אן ארט צו הֵיילן זיך פון די קלעפ... אבער וואו? ווען? ס'איז ניטא ווען
און וואו צו גיין!... נאר מיט מזל קען מען קריגן רשות גייען צום גרויסן שלאפשטוב,
ליגן אויפן צובראכענע בעט, דרייען זיך איבער אין וויי... די וואס האבן ניט מזל
זיצן אין זאל און פרואווען מאכן די מלמד פארשטיין אז מען קען ניט לערנען מיט א
געבלוטיקע נאז...
ליגענדיק
אזוי אין גרויסן שלאפשטוב קוקט מען אויפן זייגער און מ'זעט אז אט אט קומט
הפסקה!... צופרידען און כלומערשט געזונט לויפט מען צוריק אין ישיבה כאפן א שפיל
פון וואליבאל אדער באסקעטבאל (פיר אויף א מאל!).... אדער אפשר אפילו בייסבאל אין
די פארק, וואס איז א פופצין מינוט גיין ביים פוס... אזוי האט מען נאר צען מינוט צו
שפילן... ביז מען מאכט די געשפאנען (טימס) דארף מען שוין אומקערן... (דערפאר שפילט
מען בייסבאל זייער, זייער ווייניק...)
לויפט
מען אזוי צוריק אין ישיבה, ניט זיין שפעט!... אויב מען קומט שפעט צופיל מאל וועלן
די עלטערן וואונדערן פארוואס זייער זון דארף אזוי פיל געלט אין ישיבה, וואס קען ער
שוין קויפן דארטן?!...
אריינקומענדיק
אין קלאס קוקט אויס ווי מ'איז אריין אין א שלאף צימער... (באמת איז עס אביסל בעסער
ווי ס'איז געווען אין אהלי-תורה מתיבתא...) די מלמד'ס האנט טוט שוין וויי פון
קנאקן מיטן פינגערס אויף די תלמידים, זיי פרואווען אופוועקן... (Pun intended)... בפשטות איז דער ביאור
אין דעם אז נאכן בר מצוה גיט מען עם אזא מעדעצין וואס מאכט די בחור שלאפן פאר צען
יאר גלייך!... נאר מיט מסירות-נפש'דיקע גורה, איבערמענטשלעכע כוחות, קענען זיי
זיין אויף אין ישיבה!...
(די
מעדעצין ארבעט נאר אין זמן פון סדר...)
פרק ב – סדר היום
ווארט
א מינוט, איך גיי אינפראנט פון זיך... ערשט וועל איך אנהויבן מיט די סדר פון
טאג...
מ'וועקט
אוף זיבן אזייגער אינערפרי... דערנאך ווערט עס זיבן און פינף מינוט... צען
מינוט... צוואנציק מינוט... שלעפט מען זיך פארמאטערדיקערהייט ארויס פון בעט, און
מ'טוט זיך אן אויב מ'האט געהאט צייט לייגן שלאף קליידער נעכטן ביינאכט...
ארויסלויפענדיק
פון מקוה און אריינלויפן אין קלאס (צען מינוט שפעטער)... נו, נו, מ'האט גארנישט
פארפעלט... אכט אזייגער קומט אריין די מלמד (נאר א האלבע שעה שפעט) און הויבט אן
לערנען תניא... מיט זיך...... אכט פופצן וועקט ער אוף די קלאס און אלע גיין
דאווענען...
דאווענען
הויבט זיך אן... שא שטיל... מ'איז אין א ביבליאטעק! ניין דרייסיק וועקט מען זיך
אוף און מ'נעמט אראפ די רש"י און לייגט ר"ת בליצינדיק שנעל... אוי! וואס
מענטשן טאן ניט פאר עסן!...
קומען
די ערשטע אריין פאר פרישטאג און זען גערנישט... ליידיק... צען מינוט שפעטער קומט
אראפ א בחור מיט מילך... א שמחה אין שטעטל! מען
מאכט א טענצל און מ'נעמט די מילך, מ'מאכט א לחיים און מ'הויבט אן טרינקן...
פוי! שפייסט מען ארויס די מילך! אלע צוזאמען... די עסן צימער קוקט אויס ווי א מילך
מבול האט עס אנגעקלאפט!...
נו,
נו, - ניט עסן איין סעודה פון די טאג איז ניט אזוי שרעקליך...
צען
פופצן זעצט מען אוועק אין זאל און מ'הויבט אן רעדן... רעדן און רעדן... אויב
אימעצין וואלט אריינגעקומען וואלט עס אויסגעקוקט אזוי גוט און שיין, אלע מיט אפענע
גמרא'ס רעדן מיט הויכע שטימע'ס!... וואלט ער צוגעהערט וועגן וואס זיי רעדן וואלט
ער אנדערש געטראכט...
ארום
א האלבע שעה שפעטער קומען אריין די מלמדים פון כאן צוה, און זיי הייבן אן גיין
ארום די זאל... גלייך ווען זיי קומען נאענט הויבן אן די תלמידים דרייען די פינגערס
שטייגענדיקערהייט...
א
וויילע שפעטער די מלמד רופט אן א קינד און הייסט עם מאלדן צו יעדערער אז זיי זאלן
אראפגייען פאר א שיעור...
צוואנציק
מינוט שפעטער זיצן אלע גרייט, און די שיעור הויבט זיך אן... קוקענדיק ארום אויף די
בחורים, איך קען זען די מסירות נפש ווי זיי פרואווען בלייבן אוף... ניט
איינשלאפן... zzzzz......
די
מלמד'ס קול הערט זיך אויס ווי מוזיקא... די איינציקע מוזיקא וואס מ'לאזט הערן אין
ישיבה... חוץ פון די מוזיקא אויף די ליווינג תורה און טעלעפאן...
נאכן
שיעור גייט מען צוריק ארויף... דערנאך אראפ... ארויף... אראפ... ביז ס'קומט די
צייט פאר מנחה. יעצט איז מען שוין מער אויפגעוועקט... מנחה גייט א דורך און
מ'לויפט שוין ארויס פארן עסן...
מערסטע
גיין עסן אביסל און פרואווען שפילן אין איינע פון די שפילערייס... צוויי שפילערייס
פאר פופציק בחורים!... און איך גיי, איבערטייטשן די "באבע מעשיות"...
א
לאנגע שורה הייבט שוין אן פאר נוצן די טעלעפאן, - האבן עפעס א שייכות מיטן
וועלט... אבער די הויז-וועכטער נוצט עס שוין פאר א האלבע שעה, און וויפיל די
בחורים שרייען אויף עם העלפט גארנישט... דארפן זיי זיצן און ווארטן צו נוצן די
איינציקע טעלעפאן אין די ישיבה... אפאר מסירות-נפש'דיקע בחורים גיין צום גרויסן
שלאפשטוב צו נוצן די טעלעפאן דארטן, און לויפן צוריק צו ישיבה צו זיין אין צייט
דריי פופצן פאר חומש (אדער עפעס א ספר וואס די מנהל וועט ארויסשלעפן פון זיין
היטל)...
ביז
זעקס פופצן זיצט מען און מ'רעדט – אינפראנט א חומש, גמרא (לגירסא) און א שולחן
ערוך. דעמאלט לויפט מען (צוריק) אין גרויסן שלאפשטוב פאר וועטשערע... אלע ווייסן
שוין ניט אריינגיין אין עסן-צימער... די עסן איז ניט אזוי עסבאר...
זיבן
דרייסיק ווארט מען פאר די משגיח צו קומען פון כאן צוה... אויב אימעצין קען מיר
מסביר זיין פארוואס ער קומט, וואלט איך געווען זייער צופרידן... ער גיט א שיעור
וואס גייט גלייך איבער אונזערע קעפ, אזא אומגעהויער שיעור, ער אליין פארשטייט
ניט... דערנאך זיצט ער אין זאל און כלומערשט מאכט זיכער אז יעדער איינער לערנט די
מאמרים און שיחות ביז ניין אזייגער ווען מען דאווענט מעריב...
נאך
מעריב לויפן אלע ווילדערדעקער צום גרויסן שלאפשטוב כאפן אביסל הייסע וואסער פארן
שפריצבאד... אויב מען קומט אפאר מינוט שפעטער וועט ניט בלייבן א טראפעלע הייסע
וואסער – טייערע הייסע וואסער!!!
צען
פופצן איז די אפיציעלער צייט צו גיין שלאפן... מערסטע מאל פאראן ניט קיינער צו
אונז לייגן אין בעט, און אפילו אויב ס'איז יע פאראן איז עס א וויץ.... ווען ער איז
אויף די אונטערשטע שטאק איז די אויבערשטע שטאק אוף, און אזוי פארקערט...
אפילו
אויב מען וויל גיין שלאפן (וואס מערסטע מאל וויל מען ניט נאך שלאפן א גאנצן טאג!)
קען מען ניט... א טרוים פון איבער טרוימען... אפשר ארום נאך איינץ אזייגער ווערט
שטיל און מ'קען גיין שלאפן פארמאטערדיקערהייט... גרייט צו אנעמען די נעקסטע
טאג!...
פרק ג – שבת אין אינזל
שבת...
די ערשטע זאך וואס קומט צו זינען איז ליידיקייט און פוסטקייט... און די צווייטע
זאך איז די פאטשקעריי וואס פאראן אין די עסן-צימער! אזא זאך האב איך אין מיין לעבן
ניט געזען!!!! מען גליטשט אויף די שמוץ, און ס'שמעקט ווי פופציק בחורים האבן דארטן
אויסגעברעכט (ווייל מסתמא דאס איז טאקע וואס האט דארט געשען...) צו זען די פאל איז
אומעגליך... מען קוקט אויפן פאל און מ'פרואווט געדיינקען וועלכע קאליר די פאל איז
אמאל געווען!...
נאך
מבצעים, דהיינו: געפינען צוויי מענטשן וואס קוקען אויס האלב אידן און געבן זיי
לחיים'ס (ניט משקה – לחיים...) קומט מען צוריק אויפן שטאט-אוטובוס און מ'גייט צו
מקוה (ניט שיין...) און מ'רופט אהיים צו לאזן וויסן אז מ'לעבט נאך!... (שיין...)
א
שעה פאר שבת (אין די לענגע פרייטיג'ס)קומט מען צום שבת-שול (דאס הייסט אביסל מער
צובראכן ווי די וואכעדיקער שול אין די בית חב"ד) און מ'זאגט שנים מקרא...
אויכעט יעצט קוקט אויס אז אלץ איז זייער שיין – מיט אפענע חומשים און אלע רעדן
הויך... (איך דארף דיר ניט זאגן וואס זיי רעדן וועגן...) דערנאך רעדט מען מיט א
אפענע שיחה פאר זיך...
פלוצלונג
פילט מען ווי די גאנצע צובראכענע בנין וועט באלד איינפאלן אין צו די ערד... א קול
רעש גדול קומט פון פראנט שול... קבלת שבת האט זיך אנגעהויבן!...
נאכן
ארויסנעמען די אויער-פארשטעקלאך גייט מען אראפ קוקען אויף די עסן פון
שבת...
נאך
אפאר שעה קומט מען אראפ מיט די וויין און אלע (פון שיעור א' – אדער די וואס פירן
זיך נאכאלץ ווי שיעור א') לויפן כאפן די וויין פונעם ערשטן קידוש... כאילו זיי
וועלן שטארבן אויב זיי ווארטן נאך צוויי מינוט פארן נעקסטן קידוש...
מען
שטופט, מען קלאפט, מען האקט און מען באקט (פארשטייט זיך ווער...) נאכן וואשן
אונטער די פארפרארענע וואסער, זיצט מען אראפ און (די ביינק צוברעכט זיך, גייט מען
צום נעקסן ביינק און) מען עסט ווי שנעל ס'איז נאר מעגליך און ווי שנעל מ'קען, כדי
ניט צו טועם זיין די עסן פאר צו לאנג... (און דערנאך דארף מען געפינען עפעס וואס
האט א גוטע נאך-טעם... לפועל נאך א האלבע שעה פון זוכן (פון דעם ווערט מען זאט
שוין) געפינט מען עפעס נישט!...)
נאכן
בענטשן, לויפט מען ארויס כאפן אביסל פרישע לופט פון די אוטוס!... דערנאך גייט מען
שלאפן און מ'וועקט אויף... (ניסי-ניסים!)
אינדערפרי
לויפט מען (אזוי פיל לויפן!) פון מקוה צום ישיבה כאפן אביסל הארטע מזונות פארן
דאווענען... אויב מען קומט צו שפעט וועט מען דארפן לעקן די קעסטל...
חסידות,
שחרית, קריאה, מוסף, דערנאך קומט עסן, נאכאמאל די זעלבע מעשה...
נאכן
טשאלענט (וואס איך האב קיינמאל ניט געפרואווט עסן... איין קוק און...) האט מען א
פאר שעה צו טאן וואס מ'וויל (גארנישט) ס'פילט ווי א פאר יאר!... ביז מ'קען נאך
רעדן – גירסא, מנחה, שלש סעודות (ניט וואשן!) סדר ניגונים, מעריב... ביז מ'קומט צו
הבדלה... א פאר מאל מיט בשמים און א פאר מאל אן...
די
וואך הויבט זיך אן נאכאמאל!
פרק ד' – אינטרעסאנטע
פאסירונגען
כאטש
מערסטע פון די צייט (בעיקר ביי הפסקה) האט מען ניט וואס צו טאן, א פאר מאל געשענט
עפעס וואס איז אויסגעצייכן און אינטרעסאנט...
די
וויץ איז, אז ווען עס געשענט ווערט עס שוין נארמאל... למשל די הייסע וואסער (וואס מ'האט
דערמאנט), פאר די ערשטער וואך איז עס געווען א משוגענע און ניט פארשטאנדליכע זאך
און מ'האט געוואלט רופן אהיים און מאכן א שטורעם, אבער נאך א וויילע צייט...
וואס
דערמאנט מיר וועגן די סיפור פון די בית הכסות... בקיצור אין ישיבה זיינען אלע
געווען צובראכן און די אינציקע וואס איז פאראן פארשליסט זיך ניט... גיט מען א עצה
צו קלאפן אויפן טיר פאר מען גייט אריין, און דאס ווערט נארמאל!!! כאילו אזוי דארף
זיין!...
די
הויז-וועכטער האט געארבעט צו זיי פאריכטן אבער ער האט גארנישט געהאלפן... און
דערנאך האט ער גענוצט די זעלבע הענטשיקעס צו אריינבריינדען די עסן... פארשטייט זיך
אז פאר א וויילע האט מען ניט געעסן... נו, נו...
פאראן
אזוי פיל מער קליינע אינטרעסאנטע זאכן: די היץ ארבעט ניט אין שלאף-הויז, און ווען
ס'האט יא געארבעט..., האט עס געארבעט!!, מיר האבן געדארפט עפענען די פענצטערס בשעת
ס'איז געווען טיף אריין אין ווינטער!...
בכלל
אין די אינזל איז עס אלעמאל אדער צו הייס אדער צו קאלט...
אבער
איך בין ניט דא צו שרייבן טענות ומענות... וועל איך שרייבן וועגן א אינטרעסאנטע
פאקט! די בחורים זינגען א גאנצע טאג! אין די פרוזדור'ס (באמת פאראן ניט קיין
פרוזדור'ס) און וואו נאר מ'גייט קען מען הערן א בחור זינגען!... כאילו זיי ווילן
הרג'ענען זייער קול כדי זיי זאלן קריגן די קול פון א אויסדערוואקסענע... און זעלבס
פארשטענדליך הרג'ענען די מענטשן ארום זיי... א נס אז די פענסטער'ס האלטן זיך אן!
איינער א טאג האט די הויז-וועכטער
געוואלט פאריכטן די וועג וואס גייט אין די הינטן פון בית חב"ד... האט ער
אנגעהויבן בריינגען צובראכענע שטיינער פון איבער די גאס און זיי געלייגט לעבן די
וועג... פארשטייט זיך די שליח האט ניט געגליכן די פאטשקעריי און א מחלוקת האט זיך
אנגעהויבן...
בסוף האט עפעס געשען און מ'האט עס
אוועקגענומען...
און די מערסטער אינטרעסאנטע פאקט
פון די אינזל פון סטאטען איז: יעדער בחור וואס קומט דא צו זיין א מלמד האט חתונה א
קורצע צייט שפעטער!!! מ'וואלט געקענט מיינן אז אויב אזוי מסתמה יעדער בחור וויל
קומען דא... אבער ווייסט אויס די בחורים ווילן ניט חתונה האבן אדער ס'איז ניט
ווערט קריגן מיט אונז נאר כדי צו געפינען א שידוך...
פרק ה' – Exercise
יעדער דאנערשטיק ביינאכט גייט מען
צו שפילן און שווימען אין JCC
וואס איז א צוואנציק מינוט גייען... ברוך השם פאראן א אויטא פאר פופצן מענטשן (ניט
מענטשן)... בליץ שנעל לויפן אלע כאפן א ארט נאך מעריב אין אויטא!!! דערנאך די
אנדערע וואס האבן ניט געווען פון די ערשטע דרייסיק בחורים וואס האבן אריינגעשטופט
אין אויטא לויפן מיטן פיס צום JCC!!
פארוואס לויפט מען? צו קענען שפילן די ערשטע שפיל פון "באסקעטבאל"!?
ס'קוקט אויס אז מ'לויפט צום גאלד... ווען די אויטא קומט אן, אלע שפריגען ארויס פון
אלע טירן... אלע טירן!!! כאילו די מפי'ה קומען אראפשיסן די בנין!...
נאך פערציק מינוט פון
"באסקעטבאל" קען מען גייען שווימען אדער בלייבן שפילען...
חוץ פון דעם האט מען ניט צופיל exercise... אבער דאגה ניט, מיר
ווערן ניט פעט!... (ווי קען מען? אזוי פיל לויפן (כנ"ל פרק ג') און אזוי
ווייניק עסן (כנ"ל פרק א-ב))
פרק ו'- סוף דבר
איר מסתמה וואונדערט צו זיך: -
"וויפל קען מען זאגן וועגן א ישיבה?" און דער אמת איז מ'קען זאגן אסאך,
נאר ס'איז ניט אזוי אינטרעסאנט... אבער נאכדעם וואס איר האט געליינט האסטו געקראגן
אביסל א פארשטאנד וואס גייט דא פאר אויפן אינזל... האפענטליך... און איר זעט אז
פאראן זאכן וואס זיינען יא אינטרעסאנט!...
אבער איך האב אייך ניט דערציילט
וועגן אלע אינטרעסאנטע זאכן!... ניט וועגן די הערות וואס מ'האבן דא געשריבן פאר א
פאר וואכן... ניט וועגן די קינדער וואס קומען און גייען יעדער אנדערע טאג... ניט
וועגן די וויכען (rules)
פון די בית חב"ד... (ניט עסן און טרינקען אין זאל וכו'... כאילו מיר האסן
עסן...) ניט וועגן די שלוחים (- ווייל ס'איז ממש ניטא קיין שלוחים!!!...) און אזוי
ווייטער...
נאך דעם אלץ וואס איר האט געליינט
מסתמה מיינט איר אז אויפן ערשטן מעגליכקייט, וועל איך אוועק לויפן פון דא... אבער
צי דו גלויבסט עס צי ניט – מסתמה קום איך דא צוריק נעקסטע יאר פאר שיעור ג'...
"א משוגענע"... אבער וואס קען מען טאן, איך וויל ניט גיין קיין אנדער
ארט. און אפילו אויב איך וויל יע – האב איך מורה צו גייען, ווער ווייסט וואב
אימעצין האט געשריבען וועגן יענע ארט!!!...
Camp Chayolei Hamelech 5771
Here are some articles written by Shmoozel in Camp Chayolei Hamelech's weekly newsletter entitled
A Shmoozel with Leemanov
---
Week 1
So you were sitting by the Shabbos table, and you saw someone giving out papers. FREE papers. So you go and take one or two (just in case) and you start reading. Or maybe you just happened to find it all covered up with Babaganush stains, and figured it was worth getting a bit dirty. Beats me why.
But it is a good thing you did, because you will gain nothing from reading it. And your waiter will have a harder time doing his job. Which brings us to the question: Why are they called waiters? Usually the campers are waiters for the waiters. Go figure. Actually don’t go figure…
On the same note why are they called learning teachers? Are there teachers for something else besides learning? Maybe they’re learning how to be teachers. That makes cents, on visiting day… the Learning teachers that is… Whatever, you won’t understand. Basically the learning teachers make cents on visting day. Now I’m making some sense… Oh, and it’s called learning class. I guess in other classes you don’t learn? Are you even getting the questions?
On a higher note, why are they called bunk houses? What does bunk mean? Is it a house without a basement? Is it a basement without a house? Or maybe it is neither?
All these questions are making me dizzy… hold on… I think my head is… Oy vey… Few! Don’t worry that was nothing I’m OK.
So what was I saying… I mean writing… I mean typing… Oh never mind! Back to the questions: What’s shmayonky? You know as in “we want Shmayonke!”. Was Moshiach called Shmaya. No! The Rebbe is Moshiach! See you actually gained something from reading this. See you next week!
---
Week 2
Oh, it’s you sitting there again. So let’s get straight to the point which is: Why does camp have so many weird names? For example why is it called canteen? Does it mean that some cans there are teenagers? Now I understand why some of the soda tastes funny. And speaking of funny, I was just sleeping on the floor the other night. That’s it… that’s the punch line. What you don’t get it? Don’t tell me you think it’s not funny to sleep on the floor. Few! Thank you for not telling me it’s not funny, (even though you can’t…)
Speaking of you… Please stop reading now. NU! Why are you continuing to read? You think I don’t realize? My spies tell me everything, don’t try to fool me. Even if you turn you head to the side and peek with your eyes, I can still tell that you are reading. Fine… do what you want; I won’t stop you, (even though I can’t… (Sounds familiar no?))
Ok you win… if you really insist; I’ll get back to the point (if there is any). How do the counselors sleep through the revile tape? I just don’t get it… They are the closest to the speakers! Maybe it has to do with canteen. And I hope you got the answer I just told you otherwise… well… you’ll lose time of your next trip. This means in other words, that you will fall down much faster. And I will not explain that either. It won’t help you even if you continue reading. I said it won’t help! Why don’t you ever Derher the first time? I mean read the first time… I mean Deread… I mean don’t read… ARRRRRRGGGHHH! This is getting frustrating. $%$%^#*&^*&%# I give up.
---
Week 4
I have good news and bad news:
The good news is there were no lines in six flags. The bad news is there were literally no lines. There was just a big empty path in the ground, so we had to spread out our feet in order to get on the ride.
If you don’t understand read again (that is a general rule of the Shmoozel – ED) and also see how people around you are still walking.
Anyway, my favorite ride was the roller coaster that goes up and down, round and round. And when you go up the one on your right goes down. When you go down the one on your right goes up. And of course the scariest part of the ride, are the horse’s faces.
Speaking of scary faces, it’s a good thing those roller coaster people cover their eyes, even though they’re already wearing sunglasses and don’t need to.
Those silly people are probably the ones who don’t know how to make money. They make you pay for a cup to get free refills, instead of just giving free drinks and charging for the bathroom.
My second to most favorite ride was the bumpy one where you lie down, only to be woken up by your counselors when you get to camp.
“I’m not scared of roller coasters,” said the frightened camper.
“I’m not scared of campers,” said the frightened counselor.
---
Journal
You are holding a Chayolei journal in your hand. A journal is supposed to be read. If you are from Oholei Torah you will just look at the pictures.
So then what is the point of the making of the Journal? To read your counselors letters? Well that might be, especially since this is the only time you counselor can talk and you can't disturb. But who reads the letter anyway?
So then maybe it is in order for you to have your friends contact information. Come on, seriously, who even looks at that? It is only for your counselor to know which house not to walk into by mistake...
You are probably thinking that the conclusion will be, that it is in order for the counselor to make fun of you when you are not around, so you can't do anything to him. Now while you are probably right, I cannot say so, due to the policy agreement contract I signed before taking oath into the Chayolei regime over a Yechi Yarmulka and a pole. So as far as this article is concerned this big fat monstrous question was not yet answered....
Finally, after much meditation, contemplation, fabrication, inspiration, conversation, deliberation, consideration, stimulation, motivation, aspiration, perspiration, and unification, we have come to the dramatic finalization that the purpose of the... what were we talking about again... oh! right the purpose of this journal is, drum role.... To keep the staff busy.
---
P.S. Shmoozel also wrote in and created The Chayolei Newsletter 5772
Subscribe to:
Posts (Atom)